Dlaczego kuchnia meksykańska?

Prowadzenie bloga to ciągłe wyzwania. Chętnie je podejmujemy. Tym razem przyjęliśmy wyzwanie Winiary i Davida Gaboriaud. Zadanie było proste – przygotować coś smacznego z wykorzystaniem pasteryzowanego bulionu Winiary, a zaoszczędzony czas przeznaczyć na drobne przyjemności :) I jaki jest tego efekt? Co nam z tego wyszło? Prawdziwa kulinarna, meksykańska uczta z taco w roli głównej i wizyta w miejscu, w którym wstyd się przyznać, jeszcze nie byliśmy. Zwyczajnie, mimo że mieszkamy w Warszawie zawsze brakowało nam na to czasu :)

Matko i córko, jak ja uwielbiam takie eventy i spotkania :) Po raz pierwszy Polskę odwiedzili Chris Fletcher Assistant Master Distillera Jack Daniel’s oraz Steward Buchanan, Global Brand Ambassador BenRiach, GlenDronach i Glenglassaugh :) Spotkanie wyjątkowe. Z jednej strony coś w formie przedstawienia, z drugiej zaś strony luźne spotkanie, podczas którego można było zamienić kilka słów i zgłębić wiedzę na temat amerykańskich i szkockich destylatów :) Niby cżłowiek sporo już wie na temat tych destylatów, ale tego typu spotkania to dobry moment na uporzadkowanie wiedzy, na utrwalenie smaków i zapachów... Niektóre alkohole są niezbyt popularne na naszym rodzimym rynku, więc to świetny moment do zgłebienia wiedzy pod okiem specjalistów... i to jakich! :)

Tortilla kukurydziana to jeden z największych skarbów Meksyku. To łącznik pomiędzy kulinariami, a kulturą tego kraju. Może być przygotowywana na wszelakie sposoby i jest w Meksyku tym czym u nas pieczywo. Tortille robione są ze specjalnej mąki zwanej masa harina. Przygotowuje się ją mocząc kukurydzę w ciepłej wodzie z wapnem, a następnie płucze, suszy na słońcu i mieli w żarnach. Tak przygotowaną kukurydzę uciera się na masę, z której zaś robi się tortille. Bez obaw, gotową mąkę masa harina można dostać w specjalnych sklepach z żywnością z całego świata :) Niesamowitą siłą naturalnej tortilli kukurydzianej jest jej zapach i smak, którego nie znajdziecie w innych tortillach. Kolejną zaletą tortilli kukurydzianej jest to, że nie zawiera glutenu, ponieważ w 100% składa się z kukurydzy i wody :) Tortilla kukurydziana to samo zdrowie.

No i restauracja Bez Tytułu doczekała się naszej recenzji. Od 2016 roku, czyli od kiedy istnieje, byliśmy tam łącznie 3 razy. Pierwszy raz na otwarciu, drugi lunchowo, no i po raz trzeci - ostatnio, wieczorową porą. To już wystarczająco, żeby co nieco o niej opowiedzieć. Bez Tytułu znajduje się na ul. Poznańskiej 16.  Obecnie to gastronomiczne zagłębie. Dużo restauracji, a co się z tym wiąże duża konkurencja i walka o gościa. Żeby w tym miejscu przetrwać, trzeba się wyróżniać. Szczerze? Bez Tytułu na Poznańskiej stoi mocno na nogach... i chyba jeszcze długo postoją, jeśli tylko jakość będzie na tym samym poziomie co obecnie. Warto tu wspomnieć, że szefem kuchni (od samego początku) jest Erwan Debono, Francuz z krwi i kości, co widać w jakości serwowanych smaków. Praktycznie w każdym daniu widać i czuć Francję. Co więcej, od 2016 restauracja Bez Tytułu niesłychanie dojrzała.

To już druga restauracja o tej nazwie, pierwsza znajduje się we Lwowie. W „jedynce” nie byliśmy, ale jeśli można tam doświadczyć tego co w Warszawie, to z miejsca wpisujemy ją do naszego notesu z miejscami do odwiedzin. W Rest. Baczewskich byliśmy już dwukrotnie i spokojnie możemy coś na jej temat napisać. Rest. Baczewskich otworzyła się na początku 2019 roku i zrobiła wokół siebie dość sporo szumu, zwyczajnie było o niej głośno już na wstępie. Znajduje się w odremontowanym pałacyku przy Alei Christiana Szucha 17/19. Z jednej strony miejsce w bardzo fajnej lokalizacji, z drugiej strony to przekleństwo dla gości zmotoryzowanych. Bardzo mały parking, zaledwie na kilka sztuk samochodów, w okolicy trudno znaleźć wolne miejsce (a byliśmy między innymi w niedzielę). Aleeee... kto do „świątyni Baczewskiego” wybiera się samochodem? :D Ich siłą są własnej roboty nalewki, których wybór jest ogromny! Tak więc samochodom mówimy pass :D
Założeniem Rest. Baczewskich jest wykorzystanie lokalnych receptur i lokalnych produktów. Przeglądając kartę menu można jednoznacznie stwierdzić, że znajdziecie w niej tradycyjną kuchnię staropolską, warszawską i lwowską, ale w nowoczesnym wydaniu. Kuchnia prowadzona jest przez szefa Artura Cichomskiego. Ten miszmasz czyni miejsce naprawdę fajnym i g(ł)odnym uwagi.

W ostatnim czasie dość często powracam do jednego z najwspanialszych regionów Włoch, płynących najlepszym pod słońcem prosecco. Zobacz więcej o Prosecco Superiore oznaczonym certyfikatem D.O.C.G. Mowa tu o Wenecji Euganejskiej, gdzie płynne włoskie złoto z bąbelkami leje się dosłownie strumieniami. Alkohol, który w Polsce wciąż jeszcze niedoceniany, aczkolwiek z roku na rok zyskujący coraz większe grono zwolenników. Świadomość, zamożność i chęć poczucia luksusu rośnie. Coraz więcej go na językach – dosłownie i w przenośni :) W pewnym sensie to zasługa Aperol Spritz, który przygotowuje się właśnie z odrobiną prosecco. Niesłychanie orzeźwiający w szczególności latem, gdy z nieba leje się żar :) Kto jak nie Włosi mogli wpaść na pomysł wykorzystania prosecco w ten jakże cudowny sposób? Ale prosecco to nie tylko część koktajli... Dla Włochów to cześć kultury i życia. Taka podróż z Prosecco w roli głównej, to idealny czas na poznawanie regionu, lokalnych smaków, kultury i wspaniałych ludzi. Tym razem na naszej trasie znalazły się miejsca takie jak Wenecja, region Veneto z najcudowniejszą i najoryginalniejszą miejscówką, jaką tylko można sobie wymarzyć. Ale to wszystko już w dalszej części naszego przewodnika.

Wódka żurawinowa i gazowana lemoniada to jedno z tych połączeń, które kocham miłością bezgraniczną :) Smak rozchodzący się po języku i ten aromat unoszący się nad szklaneczką...  Żeby uzyskać ten efekt, czasem wystarczy połączyć tylko te dwa składniki - wódkę i lemoniadę, ale to w przypadku drina typowo imprezowego, kiedy czas i łatwość wykonania odgrywają największą rolę :) I w takiej wersji znany jest chyba najbardziej :) Natomiast żeby nadać mu odrobinę więcej elegancji, wystarczy dodać odrobinę bittersa pomarańczowego i soku z limonki. Wtedy drink nabiera o wiele więcej głębi smaku cytrusów i jest zwyczajnie smaczniejszy :) Niewielki zabieg, a zawartość szklaneczki kolokwialnie mówiąc „wchodzi jak zło” :)

Taco Bar w Warszawie, to lokal który od dawna znajdował na naszej liście „do odwiedzenia” i prawdę powiedziawszy wstyd, że trafiliśmy tu dopiero teraz, tym bardziej że restauracja znajduje się dosłownie 2 km od miejsca naszego zamieszkania. Pierwotnie Taco Bar znajdował się dość daleko, bo na Saskiej Kępie, u zbiegu ulic Stanów Zjednoczonych i Saskiej. Obecnie Taco Bar znajduje się przy ulicy Giełdowej 4A. Ku naszej radości :) Bliskość takiego przybytku przyzwoitej kuchni meksykańskiej jest dla nas błogosławieństwem :)

Chipotle mayo lub sos z majonezu i chipotle, to jeden z tych dodatków, który niesamowicie podbija smak większości dań meksykańskich i tex-mex. Cudowny smak majonezu z dodatkiem pikanterii dymnej papryczki, to jest to co tygryski lubią najbardziej. Można używać do taco, empanadas, tostów a nawet do maczania najzwyklejszych frytek. Przepis na sos chipotle mayo jest niesłychanie prosty i szybki w przygotowaniu. Wystarczy dosłownie kilka składników, żeby stworzyć wspaniały sos, dzięki któremu wiele dań zyska na podbiciu smaku :)

Są takie przepisy, które warto mieć zapisane w ulubionych głównie ze względu na ich uniwersalność. Jednym z takich przepisów niewątpliwie jest ciasto do pieczonych pierożków empanadas. Przepis pochodzi z Ameryki Południowej. Ciasto jest na tyle rewelacyjne, że z powodzeniem można je wykorzystywać w parze z różnymi innymi farszami, co komu przyjdzie do głowy  Przepis bardzo prosty i nie powinien mieć z nim kłopotów nawet największy kuchenny laik :)