Dlaczego kuchnia meksykańska?

No i restauracja „Bez Tytułu” doczekała się naszej recenzji. Od 2016 roku, czyli od kiedy istnieje, byliśmy tam łącznie 3 razy. Pierwszy raz na otwarciu, drugi lunchowo, no i po raz trzeci - ostatnio, wieczorową porą. To już wystarczająco, żeby co nieco o niej opowiedzieć. Bez Tytułu znajduje się na ul. Poznańskiej 16.  Obecnie to gastronomiczne zagłębie. Dużo restauracji, a co się z tym wiąże duża konkurencja i walka o gościa. Żeby w tym miejscu przetrwać, trzeba się wyróżniać. Szczerze? Bez Tytułu na Poznańskiej stoi mocno na nogach... i chyba jeszcze długo postoją, jeśli tylko jakość będzie na tym samym poziomie co obecnie. Warto tu wspomnieć, że szefem kuchni (od samego początku) jest Erwan Debono, Francuz z krwi i kości, co widać w jakości serwowanych smaków. Praktycznie w każdym daniu widać i czuć Francję. Co więcej, od 2016 restauracja Bez Tytułu niesłychanie dojrzała.

To już druga restauracja o tej nazwie, pierwsza znajduje się we Lwowie. W „jedynce” nie byliśmy, ale jeśli można tam doświadczyć tego co w Warszawie, to z miejsca wpisujemy ją do naszego notesu z miejscami do odwiedzin. W Rest. Baczewskich byliśmy już dwukrotnie i spokojnie możemy coś na jej temat napisać. Rest. Baczewskich otworzyła się na początku 2019 roku i zrobiła wokół siebie dość sporo szumu, zwyczajnie było o niej głośno już na wstępie. Znajduje się w odremontowanym pałacyku przy Alei Christiana Szucha 17/19. Z jednej strony miejsce w bardzo fajnej lokalizacji, z drugiej strony to przekleństwo dla gości zmotoryzowanych. Bardzo mały parking, zaledwie na kilka sztuk samochodów, w okolicy trudno znaleźć wolne miejsce (a byliśmy między innymi w niedzielę). Aleeee... kto do „świątyni Baczewskiego” wybiera się samochodem? :D Ich siłą są własnej roboty nalewki, których wybór jest ogromny! Tak więc samochodom mówimy pass :D
Założeniem Rest. Baczewskich jest wykorzystanie lokalnych receptur i lokalnych produktów. Przeglądając kartę menu można jednoznacznie stwierdzić, że znajdziecie w niej tradycyjną kuchnię staropolską, warszawską i lwowską, ale w nowoczesnym wydaniu. Kuchnia prowadzona jest przez szefa Artura Cichomskiego. Ten miszmasz czyni miejsce naprawdę fajnym i g(ł)odnym uwagi.

W ostatnim czasie dość często powracam do jednego z najwspanialszych regionów Włoch, płynących najlepszym pod słońcem prosecco. Zobacz więcej o Prosecco Superiore oznaczonym certyfikatem D.O.C.G. Mowa tu o Wenecji Euganejskiej, gdzie płynne włoskie złoto z bąbelkami leje się dosłownie strumieniami. Alkohol, który w Polsce wciąż jeszcze niedoceniany, aczkolwiek z roku na rok zyskujący coraz większe grono zwolenników. Świadomość, zamożność i chęć poczucia luksusu rośnie. Coraz więcej go na językach – dosłownie i w przenośni :) W pewnym sensie to zasługa Aperol Spritz, który przygotowuje się właśnie z odrobiną prosecco. Niesłychanie orzeźwiający w szczególności latem, gdy z nieba leje się żar :) Kto jak nie Włosi mogli wpaść na pomysł wykorzystania prosecco w ten jakże cudowny sposób? Ale prosecco to nie tylko część koktajli... Dla Włochów to cześć kultury i życia. Taka podróż z Prosecco w roli głównej, to idealny czas na poznawanie regionu, lokalnych smaków, kultury i wspaniałych ludzi. Tym razem na naszej trasie znalazły się miejsca takie jak Wenecja, region Veneto z najcudowniejszą i najoryginalniejszą miejscówką, jaką tylko można sobie wymarzyć. Ale to wszystko już w dalszej części naszego przewodnika.

Wódka żurawinowa i gazowana lemoniada to jedno z tych połączeń, które kocham miłością bezgraniczną :) Smak rozchodzący się po języku i ten aromat unoszący się nad szklaneczką...  Żeby uzyskać ten efekt, czasem wystarczy połączyć tylko te dwa składniki - wódkę i lemoniadę, ale to w przypadku drina typowo imprezowego, kiedy czas i łatwość wykonania odgrywają największą rolę :) I w takiej wersji znany jest chyba najbardziej :) Natomiast żeby nadać mu odrobinę więcej elegancji, wystarczy dodać odrobinę bittersa pomarańczowego i soku z limonki. Wtedy drink nabiera o wiele więcej głębi smaku cytrusów i jest zwyczajnie smaczniejszy :) Niewielki zabieg, a zawartość szklaneczki kolokwialnie mówiąc „wchodzi jak zło” :)

Taco Bar w Warszawie, to lokal który od dawna znajdował na naszej liście „do odwiedzenia” i prawdę powiedziawszy wstyd, że trafiliśmy tu dopiero teraz, tym bardziej że restauracja znajduje się dosłownie 2 km od miejsca naszego zamieszkania. Pierwotnie Taco Bar znajdował się dość daleko, bo na Saskiej Kępie, u zbiegu ulic Stanów Zjednoczonych i Saskiej. Obecnie Taco Bar znajduje się przy ulicy Giełdowej 4A. Ku naszej radości :) Bliskość takiego przybytku przyzwoitej kuchni meksykańskiej jest dla nas błogosławieństwem :)

Chipotle mayo lub sos z majonezu i chipotle, to jeden z tych dodatków, który niesamowicie podbija smak większości dań meksykańskich i tex-mex. Cudowny smak majonezu z dodatkiem pikanterii dymnej papryczki, to jest to co tygryski lubią najbardziej. Można używać do taco, empanadas, tostów a nawet do maczania najzwyklejszych frytek. Przepis na sos chipotle mayo jest niesłychanie prosty i szybki w przygotowaniu. Wystarczy dosłownie kilka składników, żeby stworzyć wspaniały sos, dzięki któremu wiele dań zyska na podbiciu smaku :)

Są takie przepisy, które warto mieć zapisane w ulubionych głównie ze względu na ich uniwersalność. Jednym z takich przepisów niewątpliwie jest ciasto do pieczonych pierożków empanadas. Przepis pochodzi z Ameryki Południowej. Ciasto jest na tyle rewelacyjne, że z powodzeniem można je wykorzystywać w parze z różnymi innymi farszami, co komu przyjdzie do głowy  Przepis bardzo prosty i nie powinien mieć z nim kłopotów nawet największy kuchenny laik :)

Do Buenos Nachos wybieraliśmy się bardzo długo. Z racji tego, że lokal znajduje się na Bielanach przy ulicy Broniewskiego 56A, nigdy jakoś nie było po drodze. W końcu jednak powiedzieliśmy sobie - jedziemy! Tym bardziej, że lokal istnieje od końca 2017 roku. Trzeba ich w końcu odwiedzić :) I tak też się stało. Pierwsze wrażenie? Trochę "chłodne". Wchodzi się do lokalu praktycznie na ladę, za którą przygotowuje się dania. Obok lady ściana pokryta farbą tablicową, na której wypisane jest menu (lubimy to!). Zamówienie składa się przy ladzie, po czym można przejść do sali na piętrze lub zjeść na dole siedząc przy jednym z kilku stolików. Ze względu na to, że byliśmy z dzieckiem, wybraliśmy górę – woleliśmy mniej zapachów kuchni i więcej intymności. Na piętrze znajduje się kilka stolików. Pomieszczenie stylizowane i czuć meksykański klimat. Trochę jednak wieje "chłodem". Dlaczego? Możliwe dlatego, że byliśmy na górze jedynymi ludźmi?

Walentynki, czyli święto zakochanych, od zawsze budzi wiele emocji. Ma chyba tyle samo przeciwników, co zwolenników. Dla jednych to po prostu komercjalizacja uczuć, dla innych okazja do wyrażania uczuć. To temat na zupełnie nowy artykuł i nie będziemy tu wszczynać tej debaty. Pewne jest jednak to, że święto, które przywędrowało do nas z Ameryki, już na stałe zadomowiło się w polskiej tradycji. Czy tego chcemy czy nie, 14 lutego czerwone serduszka będą wszędzie. I choć jesteśmy zdania, że kocha się przez cały rok i Walentynki powinny być obchodzone 365 dni w roku, to zachęcamy Was, aby ten jeden dzień spędzić przy wspólnej kolacji :) Wybraliśmy dla Was kilka ciekawych miejsc g(ł)odnych uwagi :) Wszystko sprawdzone na naszych podniebieniach i kubkach smakowych. Są restauracje, są cocktail bary... tak więc sami widzicie że skorzysta na tym i żołądek, i dusza :)

Otto Pompieri przy placu Bankowym 1 - restauracja otwarta pod koniec 2017 r przez Artura Jarczyńskiego, tego samego, który jest właścicielem takich restauracji, jak Der Elefant (zresztą w tym samym budynku, co Otto), Szwejk, Shipudei Berek, Jeff’s, Bazyliszek, Kampania Piwna czy San Antonio. To człowiek, który wie co się na kulinarnym rynku kroi i czym trafić w podniebienia mieszkańców Warszawy. Jego restauracje to miejsca bez zbytnich udziwnień, liczy się atmosfera i smak. Jaki jest tego efekt? Otóż taki, że praktycznie do każdego z lokali ustawiają się kolejki, a jeśli nie ma kolejki, to i tak warto zrobić wcześniej rezerwację. Trzeba się liczyć z tym, że miejsca będą zajęte. W sumie można użyć stwierdzenia „Co otwiera Jarczyński, tam chodzą ludzie i tam gdzie chodzą ludzie, to otwiera Jarczyński”.